Miejsce Snów, 15 maja 2014 roku
Droga Przyjaciółko, przepraszam, że tak długo nie pisałam. Nie byłam w stanie wykrzesić z siebie żadnego słowa. Minęło już dziesięć dni, odkąd tutaj przebywam. Ponoć, gdy pisarz jest całkowicie sam wena pojawia się w każdym momencie. U mnie tak nie jest. To mnie martwi, ponieważ myśli potrafię ubrać w słowa tylko wtedy, kiedy nie otwieram laptopa. Coś nie pozwala przelać mi ich na zdania, które będę mogła podziwiać. Nie pojmuję tego. Może po prostu jestem zbyt mało samotna i nie pozwalam rozpaczy przejąć moich myśli do tego stopnia, że będą płynęły strumieniem. Próbuję przypomnieć sobie Twój głos, ale wydaje się taki odległy... Zawsze go pamiętałam, gdy byłam z dala od Ciebie. Brak hałasu zaczyna mi przeszkadzać. Nawet spacer po lesie niczego nie ułatwia. Irytuje mnie, że jest nieskończony, a ja muszę brać ze sobą nić Ariadny, aby się nie zgubić. Tutaj każdy lęk i zdenerwowanie nie mają ujścia, bo nie mogę się podzielić nimi z nikim. Ile bym dała za drugiego człowieka z mięśni i ko